Sizlere daha önce
"O Kişi Siz Olabilirdiniz" başlıklı yazımda yani Niyazi Koçak'ın hayatını anlattığım yazıda Niyazi bize "Ölümün Beş Evresi" nden bahsetmişti. Aslında bunu bende sizlerle birlikte aynı zamanda öğrendim ve üzerinde biraz araştırma yaptım.
"Ölümün Beş Evresi" ilk olarak 1969'da
Elisabeth Kubler-Ross'un " Death and Dying" adlı kitabında bahsettiği bir hipotezdir. Buna göre acı ve keder olgusu evrenseldir ve dünyada varlık gösteren her birey tarafından zamanı geldiğinde deneyimlenir. Genelde ölüm anında yada ekstrim üzücü olaylar sonucu ortaya çıkar. Elisabeth Kubler o dönemde tıp fakültelerindeki müfredat eksikliğinden fırsat bularak Chicago Tıp Okulu'nda "Kübler-Ross Model" adında ölüm hakkında bir proje başlatmıştır ve tüm yaptığı araştırma ve seminerlerinin çıktılarını bu kitabında toplamıştır.
Kitapta anlatılana göre yaşadığımız kayıplarda her evrede farklı zaman uzunlukları çalışır ve bu evreler bazen daha yoğun bazende daha hafif kendini gösterebilir. Hatta bu evreler her zaman aynı sırada kendini gösterecek diye bir koşulda yoktur ve ölümü yada yaşanılan üzüntüyü daha huzurlu kabul etmeden önce bu evreler arasında gidip gelinir.
Sevdiğimiz birinin kaybı, bizi ölümle ilgili hislerimizi değerlendirmeye yöneltir.Ve geçirilen bu beş evrede tek bir ortak nokta vardır, o da "Umut".
Yaşamın olduğu yerde "umut" vardır, umudun olduğu her yerde de "yaşam"...
Uzmanlar der ki insanların ani karşılaştığı olumsuz olaylar insanları travmatik hallere sürükleyebilir. Beklenmedik durumlar insan bünyesinde ani reaksiyonlar yaratabilir. Hazırlıksız olduğunuz olaylar sindirim sisteminizi alt üst edebilir. 
